8. ' Starting to know the world we fought '

Elizabeth otworzyła swoje fiołkowe oczy. Uniosła się lekko na łokciach i omiotła wzrokiem namiot. Ledwo świtało. Dostrzegła Kirę śpiącą w raczej mało wygodnej pozycji, czyli z nogami opartymi o stół, ułożona na krześle. Luna spała na pryczy obok. Domyśliła się, że było to posłanie Jake’a albo Jinxx’a, bo tylko oni posnęli ułożeni na ziemi. Andy, Ashley i CC spali wygodnie na swoich łóżkach. Lizzy subtelnie przeciągnęła się i usiadła na skraju pryczy. Przyglądała się chwilę Mistykowi i Żałobnikowi.
„Hmm… Nie zmieszczą się oboje na jednym posłaniu, nawet jeśli zwolnię to.”
Pomyślała i zaczęła zastanawiać się, którego z mężczyzn obudzić. W końcu zdecydowała, że to Jinxx’owi zaproponuje przeniesienie się na łóżko. Podeszła na paluszkach do Mistyka i uklęknęła przy nim.
- Hej… Jeremy…
Zaczęła cichutko i pieszczotliwie wybudzać mężczyznę. W odpowiedzi usłyszała jedynie nieskładne „śpię”. Wywróciła swoimi fioletowymi oczami.
- Chodź, położysz się na łóżku. Przecież będziesz rano cały obolały.
Westchnęła i próbowała przemówić mu do rozsądku. W końcu Mistyk łaskawie uniósł powieki i skierował na nią swoje niebieskie tęczówki.
- Lizzy… Śpij, mała. Nam jedna noc na gruncie nie zaszkodzi.
Wymamrotał, przecierając swoje oczy. Wyglądał przeuroczo. Niczym mały chłopiec, wybudzony za wcześnie przez mamę. Potargane włosy, zaspane oczy… Dziewczyna uśmiechnęła się myśląc o tym.
- Przestań. Ja już wstaję, a zdaje się, że to twoje posłanie zajęłam.
Upierała się Mistyczka. Mężczyzna w końcu uśmiechnął się pod nosem i zdecydował przemieścić  na swoją pryczę.
- Dzięki, mała. Kochana jesteś.
Mruknął jeszcze Jinxx, po czym chwilę później już słodko chrapał w poduszkę. Elizabeth zachichotała jeszcze pod nosem, po czym sięgnęła po dwa koce i przykryła jeszcze Jeremy’ego i Jake’a, żeby nie pomarzli. Tego drugiego nakryła dwoma kocami i dała mu jeszcze jedną poduszkę. Biedak dalej spał na ziemi.
„Hmmm… Co by z tym zdziałać…?”
Zaczęła zastanawiać się Elizabeth, nie odrywając wzroku od Żałobnika.
- Może tym razem się uda.
Mruknęła sama do siebie. Dłonie ułożyła w malutki koszyczek, po czym zaczęła szeptać zaklęcia w niezrozumiałym języku. W efekcie, na jej złożonych dłoniach pojawił się średniej wielkości ognik, tańczący na jej placach, ale w ogóle nie raniący jej skóry. Elizabeth uśmiechnęła się do siebie ze szczęścia. W końcu jej się udało. Złożyła delikatnie palący się ogień obok Jake’a, po czym wyczarowała też drugi i umieściła z drugiej jego strony.
„Teraz chociaż nie zmarznie.”
Podsumowała w myślach Mistyczka. Kiedy znalazła się na zewnątrz niebo już powoli zaczynało się rozjaśniać, jednak do wschodu było jeszcze trochę czasu. Młoda Mistyczka, poświęciła ten czas na trening umysłu i woli. Starała się zapanować nad żywiołami, wyczarować coś z niczego…
„Będą tego potrzebować, kiedy przyjdzie nam zmierzyć się ze STRACH’em.”
Kiedy miała już dość, usiadła na kamieniu i podziwiała krwistoczerwone słońce wyłaniające się zza horyzontu.
- Nasz ranny słowik.
Rozkojarzona Elizabeth usłyszała męski głos tuż przy swoim uchu…